Kendimi hiçbir şeye ve hiçbir yere ait hissetmeden zaman öylece geçiyorken geçen her saniye ruhumu vicdanıma saplıyordu. Her şey yolunda gidiyor gibi gözüküyordu, aslında yolunda gitmeyen bendim belki de. Bir yanda olması gereken bir hayatı hayal ediyor ve oradaki mutlu beni tahayyül ediyorum, bir yandan da var olan hayatımın gerçekleri arasına saplanıp zamanın en arka raflarına kaldırılan kitaplar gibi gün geçtikçe tozlanıyorum. Belki ben de her kitap gibi okunmayı bekliyorum, ama çözülemiyor dilim, ellerinin arasına alındığım her okuyucu için yabancı bir kitabım. Böylece hiç okunmadan eskiyor yapraklarım ve ben gün geçtikçe yok oluyorum..
Rıdvan DAĞLUM
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder