İçimizde uyanan bu rahatsızlık, bir kendinin farkına varma durumudur. Kendinin farkına bir kere vardığında bu gerçeği biri gelip seni okuyana kadar iliklerinde hissediyorsun. İçimizde yalnızlıktan geberiyoruz, biri de bizi gerçekten anlasın istiyoruz ama anlaşılmıyoruz, ya sesimiz az çıkıyor, ya da anlatamıyoruz tek istediğimiz ise hiçbir müdahale olmadan birinin gelip bizim aklımızdakileri ve kalbimizdekileri okuması. Ama gelmiyor. Ya biz birilerine geç kalıyoruz, ya da onlar bize erken geliyor. Zamanını bir türlü tutturamıyoruz.. İçimizde kalıyor bir çok şey ve gün geçtikçe kendi kendimize ağırlaşıyor, bu ağırlığın altında akıp gidemeden başka bir yaşama, ezilip yok oluyoruz. Sıcak bedenlerimizin içinde soğuk cesetler taşıyoruz..
Rıdvan DAĞLUM
Kurulan, çizilen hayatın içinde kendimizi bile tanımadan geçip gidiyoruz. Hiç bir şey anlatamadan.
YanıtlaSil