Ve ben bu denli özlesem de affetmem artık, böylesine üzgün paramparça bırakılışımı tek bir kişiye borçluyum. Ben kendimi çok özlüyorum aslında, şimdi kendimi tanımaz bir hale geldim. Tanısam da bir köşede ölmüştür benliğim, bütün duygularım. Ben bu satırlara da kayboldum gittim. O orda kayboluşumu izlerken hiç elimden tutmadı. Tutmadan bırakmak gibi. Bir umut etmek ki, küçük çocuklardan farkım yok bazen. Bazı şeyler için öyle bir hevesleniyordum ki. Hevesleniyordum demek de ne kötü şimdi karamsar duygular içinde boğulup gittim. Yaşadığım siyah gökyüzünü mavi sanıp sevinmek gibiydi benim dünyam. O bulutlara ulaşmakta değildi benim hayalim seyretmekle de yetinirdim ben. Ki öyle bir gök kaldı ki bana hep yağmurlu. Seyretmek ne mümkün gözüne inen her bir damlada.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder