kendimi pencere önlerinin güvenli olduğuna inandırdığım günden beri kitabımın üzerine düşen gölgede silüetin belirmiyor ve sallanan masaya haddini bildirecek bir kağıt parçası ararken dahi aklımda dolanıyor bazı şeyler.
ilk olarak aklımda dolanan şeylere çelme takacak kadar acımasız biri olmadığıma inandırdım kendimi. sonra onlarla konuşmayı şeçtim. sesleri hiç yükselmedi. ben de bağırmadım onlara. kafamın içindeki bir dünyadan bahsediyorlar sürekli. bir ara dörtte üçü korku geri kalanı sevgiyle kaplı diyecek oldular sanki, tam anlayamadım burası o kadar gürültülü ki. bu yüzden ne zaman onlarla konuşacak olsam inanılmaz bir baş ağrısıyla boğuşurken buluyorum kendimi. bana yol göstermek istediklerini söyleseler de ben o yaşadıkları dünyayı anlatmalarını istiyorum. gürültüyü iğneler gibi sessiz kalıyorlar bazen. sanki bir şeyden korkuyorlar. burası benim dünyam dememden belki; ama değil. yaşantılarım teğet geçiyordur sadece. korkunun ortaya çıkmadığı ve gürültünün arttığı her an dünyalarına yeni bir yüz eklendiğini söyleyip aklımda dolanmaya ara veriyorlar bazen. yüzlere olan ilgilerinin bende yarattığı huzursuzluk o dünyanın yabancısı olmadığımı söylüyor. sanırım bu dünya benim demek için yüzlerin silindiği ve geriye fısıltıların kalacağı anı bekliyorum.
..
O an pencere önceleri güvenilir olmaktan çıkarsa eğer bütün masalar parçalanmış ve kitaplar yırtılmıştır.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder