Rüyasına daldığım uykuların kâbuslarında boğulduğum günden bu yana yaşamak da; nefes almanın ötesine geçemiyor, öyle ki ya bir atalet haline girip tüm sonuçlarına rağmen yapmam gerekenlerden kaçıyorum ya da yaptığım hiç bir şeyden zevk alamayarak mutsuzluğumda hüküm sürüyorum. İçimde Nietzsche’nin üstün insanını barındırırken, dış dünyanın gerçekliğinde günden güne ondan uzaklaştığımı hissediyor, maneviyatımın huzursuzluğunda diz çöküyorum.. Uzunca bir süre böylesine arafta kalmışken artık uyanmak istiyorum..
Rıdvan DAĞLUM
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder